Նոյեմբերի 8-ին սկսում է դիմադրությունը․ մասնակցիր, որ իրավունք ունենաս պահանջել

Հայաստանում խորը ճգնաժամ է։ Ինչի՞ց սկսեց այս ճգնաժամը։ Ճգնաժամը էսօր չէ առաջացել, ուղղակի գնալով խորացել է։ Եկեք չխաբենք իրար․ երեքուկես տարի ենք մենք ճգնաժամի մեջ՝ բարեկամը բարեկամի հետ պառակտված է, եղբայրը եղբոր դեմ է․ անգամ կարևոր չէ, թե ով է ճիշտ կամ սխալ․ կա էդ ճգնաժամը։ Մենք մեզ մաշելով հասանք մինչև պատերազմին, ու հենց առաջին օրից խորացավ։ Երբ պատերազմ բերածն ու պատերազմը վարողը հայտարարեց, թե՝ եկեք պայմանավորվենք, որ ինչ էլ լինի, մենք մեզ պարտված չենք համարելու, այդտեղից խորացավ։ 44 օր բարձր լարվածություն ապահովեցին ու խաբեցին, հիմարացրեցին, ճիշտը խոսողների դեմ ատելություն առաջ բերեցին, ամեն ինչ վարի տվին ու մի օր էլ ասացին՝ ժողովուրդ, հողերը տվել ենք, եթե Արցախը ամբողջությամբ չհանձնեինք, էլի զոհեր էինք տալու։ Քեզ անգամ ընտրության առաջ չկանգնեցրին, որ դու որոշես, ասացին, որ արդեն պարտվել ենք, էս էլ ստորագրելով ենք տվել։

Մարդիկ ոտքի ելան։ Անգամ 1000 հոգանոց միտինգը նամուսով իշխանության համար պետք է առիթ լիներ հրաժարակկան տալու և բեռից ազատվելու համար։ Կապիտուլյացիայի բեռից չէ, զոհերի բեռից, պարտվելուց հետո երկրի կառավարումը շարունակելու բեռից։ Նամո՞ւսը ուր։ Էս վիճակին հասցրած թիմը ասաց՝ մնում ենք։ Ի՜նչ է եղել որ, 5 հազարը մահացել ե՞ն, բայց 25 հազարը չեն մահացել։ Սրանք չունեցան էդքան արժանապատվություն, որ ասեն՝ մենք գնում ենք, չկարողացան․ ասացին՝ չէ, մենք մնում ենք, որպեսզի պատասխան չտանք։ Նիկոլն ասաց՝ բայց 6 ամիս ժամանակ տվեք, այս 15 կետը անեմ, երկիրը բերեմ շողուլի ու կետ առ կետ հաշվետվություն տամ, էդ ժամանակ կխոսենք։ Բնականաբար, 6 ամսում մատը մատին չխփեց, ոչ մի կետ չկատարեց։ Մարդը, ժողովուրդ, ոչ միայն չկատարեց 3,5 տարվա խոստումները, երկրի տարածքային ամբողջականությունը սրբորեն պաշտպանելու երդումը, ոչ միայն չպահպանեց սահմանադրության կարևոր կետերը, այլև ինքը ընդամենը մի քանի օրվա կտրվածքով խոստացածը չկարողացավ կատարել․ ասաց՝ դե լավ, բան չկա, եկեք գնանք ընտրության։

Ընտրություններում ինչ ասես՝ արեց, ինչքան վարչական ռեսուրս ասես՝ օգտագործեց, էլ կաշառք պետական մակարդակով, ճնշումներ, ձերբակալություններ, մարդկանց գլխին սարքոցիներ, մենակ թե իշխանությունը չհանձնի ուրիշներին։ Ընդ որում, գիտեր, որ իշխանությունը պետք է հանձնի լավագույն դեպքում մարդկանց, որոնք մի անգամ անցել են ծանր բեռի տակով ու պատվով են անցել։ Չէ, ասաց, մնալու եմ, դեռ բաներ ունեմ անելու։

Լավ հիմա հասկանանք՝ ի՞նչ են անում հիմա։ Ոչ մի նորմալ բան։ Արդյո՞ք մեր երկրում կա որևէ հարց, որ Նիոլ Փաշինյանի իշխանությունը լուծել է, եկեք անկեղծ լինենք։ Չէ, խոսքը հայ ժողովրդի մասին է, ադրբենջանցիների համար բոլ-բոլ արել է։ Հայերի՛ համար․․․ թող թեկուզ էն ամենահավատարիմ Նիկոլականն ասի, թե ինչ նորմալ բան է արել Նիկոլ Փաշինյանը մեր երկրի համար, իր համար, քաղաքացու համար։ Դու անձամբ ի՞նչ ես օգտվել։ Մենք գիտենք՝ ով ինչ զրկանքներ է կրել, ով ինչպես է տուժել․ բայց օգուտ ստացած քաղաքացիները ովքե՞ր են․ Ալեն Սիմոնյանի ախպոր անուննը չտաք, որ չգիտենք ինչ էր անում, բայց հիմա խոշոր տենդերներ է շահում, տնով դեպուտատ դարձած Լենա Նազարյանենց անունը չտաք․ սովորական քաղաքացու անուն տվեք։

Օգուտ քաղած մարդիկ կարող ա մի ձեռքի մատերի վրա հաշվեք։ Լավ, բա հետո՞ն։ Մեծ իշխանություն տվեցիր, կարելի է ասել՝ անսահմանափակ, երկրի հերն անիծեց, հողերը հանձնեց, էրեխեքին դրեց գերեզման, աղքատությունը ավելացրեց, տնտեսության հերն անիծեց․ բա դու քաղաքացի ես, էս ամենին շարունակելու ես հանգի՞ստ վերաբերվել, թե՞ պետք է ասես՝ չէ, ես էս երկրի տերն եմ, պիտի դիմադրեմ էս խայտառակ ընթացքին, որը շարունակում են։ Ես միշտ լսում եմ, որ ասում են թող մի բան անեն՝ մասնակցենք։ Հիմա մեր երկրում դիմադրության գործընթացը էս պահին հանրահավաքն է։ Ու եթե քո նպատակը համընկնում է հանրահավաք անողների նպատակին, այն է՝ դիմադրության օջախներ ստեղծել և հասնել այս իշխանության ռադ լինելուն, ուրեմն պետք է մասնակցես, պետք է չասես՝ էս ելույթ ունեցողին չեմ սիրում, սա բոյով ա, սա կոլոտ ա․ հիմա էդ թեման չէ։ Էսպես ապրելը ո՞ւմ է դուր գալիս, մեծամասնությանը դուր չի գալիս, ուրմն պետք է մասնակցել։ Մարդիկ ճիշտ են ընտրել կարգախոսը՝ դիմադրիր։ Դու անընդհատ կորուստներ ես ունենում, դու զոհեր ես տալիս, երկրի կեսը հանձնում են, գնում են կզած բանակցում են, տնտեսությունը քայքայում են, բյուջեի փողերը մեջ-մեջ են անում, դու սե՞նց ես ուզում ապրել։ Քեզանից գողացել են քո հաղթանակի տոները, քո տոն օրերը, ավելացրել են սգո օրեր, նվաստացման օրեր։ Էսպես մնանք որ ի՞նչ լինի։ Ինձ համոզեք, որ եթե ամեն ինչ էսպես մնա՝ լավ է լինելու։ Չի լինելու, չէ՞, լավ, բոլորս ենք վստահ։ Չկա մի բան, որի համար կարող ես հանդուրժել էս կապիտուլյանտներին։ Քո գրպանի վրա ազդում են, երկրի վրա ազդում են, մարդու կյանքի վրա ազդում են, հարաբերությունները փչացնում են, տանում են գերեզման... Հանուն ինչի՞ պետք է մնան, որ ու՞մ լավ լինի՝ Ալիևի՞ն։ Մենք գիտենք, որ դժգոհ ես, որ բողոքում ես, դե արի ու մասնակցիր, դիմադրիր։

Մենք չենք կարողանում պլանավորել մեր ապագան, պետք է հիմա մարդիկ երեխաներին կրթության տային, բիզնես անեին, կյանքը վայելեին, միակ կյանքը, դրա փոխարեն անընդհատ գզվրտոցներ, օրվա կուրսով ապրում ենք, ու ոչ մեկս չգիտի, թե ինքը ինչ է անելու, ասենք, երկու ամիս հետո, որովհետև էս իշխանության պատճառով իր վաղվա վրա էլ գարանտիա չունի։

Հայաստանը չի կարող զարգացնել, առաջ տանել մեկը, որը պարտության խորհրդանիշ է, պետք է նրան դիմադրել։ Առանց դիմադրության իշխանությունն անում է ինչ ցանկանում է ու սխալը գործում է սխալի հետևից․ դիմադրություն չունենալու պատճառով էր կապիտուլյացիան, մայիսի 12-ին մեր երկրի տարածք ներխուժելը։ Դիմադրությունը սրանց կստիպի հեռանալ։ Այո, մենք ուզում ենք ապրել խաղաղ երկրում, բայց երբ Նիկոլն է ղեկավարում երկիրը, խաղաղություն չի լինելու ո՛չ սահմաններին, ո՛չ երկրի ներսում, ո՛չ մեր տներում։

Կարճ ասած՝ ոչ ոք հանրահահավաքի չի գալիս և դիմադրությունը չի սկսում ո՛չ Հայաստան դաշինքի և ո՛չ էլ, առավել ևս, նրա առաջնորդի համար, դուք գնում եք ամեն մեկդ ձեզ համար, ձեր ապագայի համար, ձերը լավից վատից ապրել եք, ձեր երեխաների ապագայի համար, գնում եք, որ կարողանաք մնալ Հայաստանում, որ ապրեք հայ հարևանի հետ, որ ձեր բիզնեսի վրա աշխատեք, ոչ թե թուրք բիզնեսմենի։ Ոչ մեկդ միտինգի գալով ոչ մեկին լավություն չեք անում, լավություն անում եք ձեզ, բայց հանրահավաքին չգալով վատություն եք անում բոլորին։

Եվ ուրեմն, պետք է նոյեմբերի 8-ին, ժամը 18։00-ին, լինել Ազատության հրապարակում մասնակցել այն բոլոր գործընթացներին, որը կորոշվի հանրահավաքի օրը․ պետք է յուրաքանչյուրն անի իրենից կախված քայլերը՝ այս իշխանությանը հեռացնելու համար։ Դա հենց ձե՛զ է պետք ու արդեն ասացի, թե ինչու։