Մարիամի տանը խաղաղ է և լուսավոր։ Բազմոց, բազկաթոռներ, դիմացին՝ պահարան։ Պահարանի դարակներում բազմաթիվ լուսանկարներ կան՝ երջանիկ Մարիամն ու Վարդանը՝ իրենց փոքրիկ դստեր հետ։ Վերևի դարակում մեծ թղթե կարապներ են: Դա ընտանիք է, կարապ հայրը, մայրն ու նրանց երեխան: Մարիամն ու Վարդանը միասին կարապներ են պատրաստել...
Մարիամի ամուսինը՝ Վարդան Ադոյանը, անհայտ կորել է 2020 թվականի հոկտեմբերի 21-ին Կովսականի (Զանգելանի) շրջանում՝ Ադրբեջանի սանձազերծած 44-օրյա պատերազմի ժամանակ։
Փխրուն, ինքը՝ տեղով երեխա, Մարիամը ոտքից գլուխ սևազգեստ է, միակ զարդը սրտիկ կախազարդով բարակ շղթան է։ Մարիամն իրեն վստահ ու հանդարտ է պահում, ձեռքերը մատնում են նրա հուզմունքը։
«Մեր սպասելիքները շատ են: Առաջին հերթին Կարմիր խաչից, քանի որ անմիջականորեն շփվում է ադրբեջանական կողմի հետ»,-ասում է Մարիամը։
Անհայտ կորածների հարազատները չորս տարի անց էլ հավատում են, որ իրենց սիրելիները ողջ են և տուն են վերադառնալու։
Վարդան Ադոյանը զինվորական էր: Անհետանալու պահին քսանհինգ տարեկան էր, իսկ նրա փոքրիկ դուստրը երկու տարեկան էր։ Վեցամյա Սալոմեն արդեն առաջին դասարանցի է։
«Գիտեք, ամեն մի ընտանիք յուրովի է անցնում սպասումի ճանապարհը։ Այն, ինչ մենք ենք զգում, դժվար է նկարագրել, կարող եմ միայն ասել, որ դա շատ դժվար ճանապարհ է։ Նույնիսկ փոքրիկ երեխայի համար: Ինչպե՞ս բացատրել երեխային, թե որտեղ է նրա հայրը: Ինձ համար դա թերևս ամենադժվար բանն է»,-անկեղծանում է Մարիամը։
Նա ասում է, որ Կարմիր խաչի միջազգային կազմակերպությունը շատ է օգնում, այդ թվում՝ հոգեբանորեն: «Բայց ոչ մի կազմակերպություն չի կարող բացը լրացնել։ Միակ բանը, որ մեզ պետք է, մեր հարազատների վերադարձն է»։
Արդյո՞ք պետական մարմինները բավարար ուշադրություն են դարձնում անհայտ կորածների ընտանիքներին: «Սկզբում, այո, խնդիրը ուշադրության կենտրոնում էր։ Հիմա գրեթե ուշադրություն չկա»,- ասում է Մարիամը։
Հարցին, թե կերակրողի բացակայության դեպքում ընտանիքին գումարը բավարարո՞ւմ է, Մարիամը հպարտությունից ելնելով չի ցանկանում պատասխանել: «Աղջկիս ոչ մի բանի կարիք չունի, աղջիկս ամեն ինչ ունի, բայց ամենակարևորը չունի»,- ասում է երիտասարդ կինը։
Մարիամը վստահ է, որ բոլոր կառույցները, որոնք նույնիսկ նվազագույն հնարավորություն ունեն օգնելու անհայտ կորածների որոնմանը, պետք է առանց ձեռքերը ծալելու աշխատեն։
«21-րդ դարում անհնար է պատկերացնել՝ ինչպես է հնարավոր, որ մարդ անհետ կորի»,- եզրափակում է Մարիամը։