Հրեշն ընկնելու է և դա անխուսափելի է, բայց ինչ անել այս թրքաժեխի հետ, ես չգիտեմ

Մի բան ասեմ, չասեք շատ միամիտ եմ: Գործի բերումով ժամը 8-անց շարժվեցի Բաղրամյանի պողոտայից դեպի մեքենաս, որը կայանել էի Սայաթ Նովա-Նալբանդյան խաչմերուկի մոտ: Զարթուղի ճանապարհով հաղթահարեցի ոստիկանական պատնեշը, բայց Աբովյան փողոցում հանդիպեցի ազգադավի երթին: Նստեցի Սուրբ Աննա եկեղեցու մոտի նստարանին և սկսեցի ուսումնասիրել ժեխին: Մարդկային այդ տեսակը ծանոթ է յուրաքանչյուր հայաստանցուն: Հոգով ֆայլեք, գեղցիներ (չշփոթել գյուղացու հետ), անտերուդուրս ջահելներ: Գոռում էին «նիկոլ վարչապետ», փչում վուվուզել: Կամքի ուժով դիմացա 10 րոպե: Ինչու՞մն է միամտությունս: Սպասում էի գեթ մեկը եկեղեցուն նայի ու խաչակնքվի: Իհարկե չտեսա: Պետք է ուրախանայի, բայց տխրեցի: Չէ որ այդ ժեխը ստեղ ընդեղ իրեն ասումա հայ ու հինավուրց քրիստոնյա, մինչդեռ թուրքից վատն են իմ համար: Ու ես, իմ ընկերները, ծանոթները, ինձ անծանոթ բազմաթիվ հայորդիներ դրանց հետ ունենք հավասար մեկական ձայն ընտրություններին:
Հրեշն ընկնելու է և դա անխուսափելի է, բայց ինչ անել այս թրքաժեխի հետ, ես չգիտեմ: