Անընդունելի է վերածել Հայոց պատմության դասագիրքը քաղաքական նպատակներին հասնելու գործիքի
Դպրոցում նորագույն պատմության դասավանդման խնդիրը գտնվում է բացառապես մեթոդաբանության տիրույթում: Այս հարցում անընդունելի է որևէ քաղաքական նրբերանգ, առավել ևս՝ գնահատական:
Հասարակական գիտություններում դեռ 19-րդ դարից հայտնի է պոզիտիվիստական մեթոդը, որը ենթադրում է հասարակական գործընթացի փաստագրական նկարագրություն առանց մետաֆիզիկայի, այսինքն՝ առանց օրինաչափությունների որոնման և ամփոփ եզրակացությունների ու գնահատականների:
Հաշվի առնելով շահերի բացահայտ բախումն ու մեր հասարակությունում տիրող քաղաքական գերլարվածությունը՝ անընդունելի է վերածել Հայոց պատմության դպրոցական դասագիրքը քաղաքական նպատակներին հասնելու գործիքի: Վերոնշյալ պոզիտիվիստական մեթոդը կարող է թույլ տալ խուսափել ուսումնական պրոցեսի ավելորդ ու բևեռացնող քաղաքականացումից: Այն պարզապես թույլ կտա արձանագրել պաշտոնական տվյալները՝ դրանց գնահատականները թողնելով պրոֆեսիոնալ պատմաբաններին: Ապագայում դպրոցն ավարտած քաղաքացին՝ անցնելով քաղաքական սոցիալիզացման բոլոր փուլերը, կձևավորի իր սեփական կարծիքը այս կամ այն իրադարձության կամ երևույթի վերաբերյալ: Իսկ տասնամյակներ անց առանձին հարցերի շուրջ գուցե և հաստատվի հասարակական կոնսենսուս, և այն, ինչ վիճարկելի էր, այլևս կլինի անհերքելի պատմական փաստ: Այո, խնդիրը պետք է դիտարկել հենց երկարաժամկետ հեռանկարում, քանի որ պատմագիտության կարևորագույն կենսական ռեսուրսը ժամանակն է, և որքան շատ է այդ ռեսուրսը, այնքան այն ավելի հստակ է ու օբյեկտիվ: Պատահական չէ, որ 20-դ դարի առանցքային պատմագենտեր Մարկ Բլոկն ու Առնոլդ Թոյնբին հրաժարվում էին ուսունասիրել նորագույն պատմությունն ավանդական պատմագիտական մեթոդներով:
Հ.Գ. Հաշվի առնելով Հայաստանում կայացած պատմագիտական դպրոցը՝ գրեթե վստահ եմ, որ կընտրվի ամենառացիոնալ ուղին: Միայն թե չսահմանափակվի պատմաբանների ակադեմիական ազատությունը:
Վահե Դավթյանի ֆեյսբուքյան էջից