Հիմա պետք է համախմբվել և տալ մեր կյանքի գուցե ամենակարևոր կռիվը
Հուսահատության պոռթկումներ եմ տեսնում, որ հարիր չէ պատերազմող երկրին: Իշխանության մոտ ընդիմություն աշխատող լիդերներից մեկը ասում է այս պատերազմի համար պետք է մեղադրել նախորդներին, հաջորդ պատերազմի համար է պատասխանատու լինելու այս իշխանությունը: Վայ քո, իրո՞ք, իսկ ինձ թվում էր բոլոր պատերազմների ժամանակ, բոլոր հաջողությունների և անհաջողությունների համար բոլորս ենք պատասխանատու: Ինձ հիմա էլ է այդպես թվում, բայց արի ու տես, որ կան մարդիկ, փորձում են խեղաթյուրել ամեն ինչ: Մի հետախուզական ծառայություններ մատուցող կայքում էլ կարդացի մի այսպիսի հանճարեղ միտք «Ադրբեջանը հայտնում էր զինվելու մասին, զուգահեռ մեր երկիրը թալանվում էր»:
Անցած մեկ ամսում մեր զինուժը կռվել է «թալանող իշխանության» ամբարած զինամթերքով, վառելիքով և քսայուղերով: Փաստ է, անհերքելի: Ուզում եմ հասկանալ, այդ մտքի տիտանները երբ ե՞ն հանգստանալու, երբ ե՞ն զգալու, որ պարտության հոտը իրենց շուրթերից է հնչում, երբ ե՞ն սսկվելու: Լիքը հարցեր կան կուտակված, որոնց համար շատերս ատամները կռճացնելով լռում ենք:
Պատերազմ է: Իսկական: Ստացվում է այնպես, ովքեր հասկանում են պատերազմի իրական դեմքը, լռում են, ովքեր ակնկալիքներով են ապրում՝ սղոցում են մյուսների նյարդերը: Հնարավոր չէ՞ լռել, գոնե ժամանակավոր: Ինչու՞ եք ոտքի տակ ընկնում, վազում: Սա ի՞նչ մարաթոն է: Ինչու եք դեռ պատերազմը չավարտած, մեղավորներ մատնանշում երբ շատերը, շատ ավելի տեղյակ են ամեն ինչից, շատ ավելի տեղյակ էին նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ըստ կազմակերպված քարոզչության հայ հայ էր՝ Բաքվում թեյ էինք խմելու:
Հա, իհարկե, թալանի մասին էլ պետք է խոսենք, ամեն ինչ մասին պետք է խոսենք, անցած երկուսուկես տարվա խայտառակությունների մասին էլ , բայց արդյո՞ք հիմա դրա ժամանակն է: Մի տեղ , մի անուղեղ իր էջում դրել էր Հրանտ Տեր-Աբրահամյանի գրառումը և ավելացրել էր, որ այս ընթացքում ոչ ոք կոչ չարեց համախմբվելու, մարտի մեկնելու և այլն....: Հրանտ Տեր-Աբրահամյանին թողենք իր պատվերով փիլիսոփայական մտքերի հետ: Աստված ամեն ինչ տեսնում է: Բայց ինչ ասես նման անուղնեղներին, որ չեն «հիշում» դեռ սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան Հրանտ Մարգարյանը ոչ միայն կոչ հնչեցրեց, այլ նույն օրը ՀՅԴ-ական ջոկատները կազմավորվեցին և մեկնեցին ճակատ: Հասկացանք, որ մարդկային հիշողությունը կարճ է և հիմա մանիպուլյատորները այդ հիշողության վրա են խաղում, բայց «Ջեբրայելի չոլեր», «այո, եթե պետք է թնդանոթի միս էլ պետք է դառնան» արտահայտությունները նախորդ՝ «թալանչի» իշխանություններից դուրս չի եկել: Եւ ընդհանրապես, «թալանչի» բառը այլևս ակտուալ չէ: Նորերը վկա, վաղուց ակտուալ չէ: Փաստեր ե՞ք ուզում, կխոսենք պատերազմից հետո: Իմքայլական մի պատգամավոր ասում է մենք գիտեինք, տեղյակ էինք որ երկու տարի Ադրբեջանը զինվում էր, մեկ այլ իմքայլական պատգամավոր էլ խոստովանում է, որ առաջին 15 օրը մենք պատրաստ չէինք պատերազմին, հիմա պատրաստ ենք: Այսքանից հետո, սրանք փորձում են պղտոր ջրում ձուկ որսալ, մեղավորներ փնտրել, չարախոսել նախկին երեք նախագահների հասցեին: Որ ի՞նչ....
Հիմա պետք է համախմբվել և տալ մեր կյանքի գուցե ամենակարևոր կռիվը: Ուզենք, թե չուզենք: Նորից օրհասական է դարձել «ազատություն կամ մահ» կարգախոսը: Երեկ Արծրունը ասաց, եթե չհավատայի չէի ասի #Հաղթելուենք:
Եկեք հավատանք ու կհաղթենք, եթե ոչ հիմա, ոչ այսօր, ոչ վաղը, միևնույն է՝ հաղթելու ենք: Մենք դատապարտված ենք հաղթելու: Մենք պետք է ապրենք: Ուրիշ ելք չկա: Պարտությունը տեր չունի, թողնում են ժողովրդին: Ես մերժում եմ թե ժողովրդի պարտությունը և թե, իշխանության հաղթանակը: Ես տեր եմ երկուսին էլ: Ուժեղ մնանք և որքան էլ իմ պատկերացումները հաղթանակի մասով այլ են, համոզված եմ՝ #հաղթելու_ենք:
Աստված մեզ պահապան: