Զառամախտ. Հին հիվանդություն նոր փաթեթավորմամբ
Հարություն Հարությունյանը գրում է.
90-ականների սկզբին, երբ կազմավորեցինք Հ.Մ.Ը.Մ ֆուտբոլային թիմը, միջուկը հետո դարձավ Հայաստանի հավաքականի ոսկե կորիզը, իսկ Վարդան Մինասյանն էլ հետագայում փայլուն արդյունք ցույց տվեց գլխավոր մարզիչի պարտականություններում: Թիմը դարձավ անկախ Հայաստանի անդրանիկ առաջնության ախոյան: Թիմի հասցեին չարախոսողները քիչ չէին: Նրանց համար ՀՄԸՄ-ն դաշնակցական թիմ էր, հետևաբար բոլոր փոխանցումները՝ գոլային կամ սովորական, դաշնակցական փոխանցումներ էին իսկ գոլորը կարծես խփվում էին դաշնակցության շրջաբերականների հիման վրա: Իրականում ֆուտբոլ էր, պարզ, գրագետ և ամենակարևորը՝ գեղեցիկ: Տղաներից ոչ ոք կուսակցական չէր, դաշնակցությունն էլ Արցախում կռվում էր: Միայն ժամանակ առ ժամանակ լուսահոգի Շահեն Մեղրյանը երբ Երևան էր գալիս, անպայման հանդիպում էր թիմի հետ: Նա թիմին անմնացորդ երկրպագուն էր, թիմում էլ ուրախ էին՝ իսկական ազատամարտիկ էր իրենց կողքին կանգնած, ոչ թե … ասֆալտի ֆիդային:
Տարիներ անցան, բայց այն չարախոսությունը, բանբասանքը թե ՀՄԸՄ-ում դաշնակցականներ են և պետք է դրանց «մաչիտ անել» չեմ մոռացել: Չեմ մոռացել ոչ թե նրա համար, որ հիշաչար եմ, այլ նրա՝ որ չեմ կարողանում տանել սուտն ու ատելությունը:
Օրերս ֆեյսբուքյան ինձ ծանոթ օգտատիրոջ գրառման տակ մի լրագրող գրել էր՝ « էդ նույնն ա, ոնց որ ինձ գալիս`թիվի 5-ի կամ Արմնյուզի մեկնաբանությամբ լուրը որպես իրականություն են ներկայացնում» : Գրողի մասնագիտական որակներին չեմ անդրադառնա, գիտենք ինչ «անաչառ» լրագրող է, բայց երբ «Արմնյուզը» ուղիղ եթերում՝ իրադարձության վայրից հեռարձակում է իրականացնում, կամ 5-րդ ալիքի լրագրողը լուսաբանում է իրադարձություն, որի մասին ինքն ու իր սիրելի լրատվամիջոցները լռում են կամ իրականությունը գլխիվայր շուռ տալիս, արդյո՞ք իրավունք ունի խոսել անաչառությունից: Փաստե՞եր…, որքան ուզեք:
Երեկ ԱԽՔ Արմեն Գրիգորյանը «Ազատություն» ռադիոկայանով մեկնաբանում էր Սերժ Սարգսյանի վերջին տեսազրույցից մի հատված, որ ուղղակի իրեն հարգող մարդը կամաչեր նման մեկնաբանություն անելուց:
Հարցին՝ թե Սերժ Սարգսյանը ասել է 400 հեկտարը հետ չեն վերցրել, որովհետև խնայել է զինվորների կյանքը, ԱԽՔ-ը հակադարձեց թե՝ եթե այդպես էր Սերժ Սարգսյանը արտերկրյա դիվանագետների հետ հանդիպման ժամանակ, ինչո՞ւ էր ասում, որ մինչև մեր հանդիպումը վերջանա, բոլոր կորցրած տարածքները հետ վերադարձրած կլինենք: Այդ ժամանակ զինվորի կյանքը թանկ չէ՞ր: Զրուցավարը չհիշեցրեց, խեղճը երևի «չէր հիշում» , բայց ԱԽՔ-ն էլ չգիտե՞ր, չէ՞ր հիշում, թե այդ հանդիպումը երբ էր և հրադադարը երբ եղավ: Իհարկե գիտեր, վստահ եմ, գոնե իր մորեղբայրը՝ Մովսես Հակոբյանը պատմած կլիներ, բայց նա չխորշեց ստելուց և հերթական անգամ ապրիլյանի թեման անտեղի շահարկելուց: Դե մասնագիտություն է: Չեմ ասի որ մանիպուլիացնում էր, կպնդեմ՝ ստում էր:
Գուցե արժեր մի 70-80 ավել զոհ ունենայինք, որ հիմա ավելի բարձր բղավեր՝ պարտվել ենք:
Մեր հասարակության ներսում մի ախտ է բուն դրել, որ այլ կերպ չես բնորոշի քան՝ զառամախտ: Զառամախտով տառապողներ միշտ՝ բոլոր ժամանակներում եղել են, բայց հիմա այն կարծես մուտացիայի է ենթարկվել և փոխանցվում է էլեկտրոնային եղանակով:
Կորոնավիրուսից բուժում կգտնվի, հաստատ, բայց արդյո՞ք մի օր կգտնենք զառամախտի պատվաստանյութը: