Երկակի ստանդարտների դասական օրինակ․ առաջնային մանդատ ունեցող կառույցի՝ ԱԺ-ի դեգրադացիան շարունակվում է
«Իրատես» թերթը գրում է.
«Սխրանքները ԱԺ-ում շարունակվում են: Թեև ԼՀԿ նախագահը ինքնատարհանվել էր Արցախ, հրադադար չեղավ, հայտարարությունների, լայվերի, տետատետների՝ նույնպես: Տարատեսակ առաջարկների՝ ևս: Հոդաբաշխ ու անկապ: Հիմքերի հիմքը որոնելիս ՔՊ-ն գտավ «Ապօրինի գույքի բռնագանձման օրենքը», ԼՀԿ-ն հասավ ժողովրդին փող բաժանելու առաջարկի մերժմանը: ԲՀԿ-ն ինքնամեկուսացավ ու չստանձնեց հաշտարարի դեր: Միով բանիվ՝ ԱԺ երեք ուժերն էլ ցուցադրեցին իրենց մտքի ու բազկի ուժը, միասին՝ անզորությունը: Ինչու՞.
1. Հայաստանում՝ քաղաքական դաշտում, խորհրդարանում, խորհրդարանից դուրս պակասում են քաղաքական մշակույթը, փոխհարաբերությունների կուլտուրան, հարգանքն ու ինքնահարգանքը: Օտարերկրացի դասականներին հաճախ մեջբերող քաղաքական գործիչները սեփական դասականներից տեղյակ չեն: Հակոբ Պարոնյանը, օրինակ, հստակ բանաձևել է. «Հայհոյանքը փաստի սով է»:
2. Քաղաքական փաստարկներին փոխարինում են հայհոյանքն ու բազկակռիվը, որովհետև անհանդուրժողականությունը բացահայտ կատեգորիա է: ՔՊ-ն համարում է, որ ինքը Կեսարի կինն է ու վեր է քննարկումից՝ անգամ առաջարկների: Որևէ քննադատություն, որի հակաթեզերը չկան, որակվում է «ռոբասերժական ռեժիմի սպասարկում», իբրև ապացույցներ բերվում են հին ու նոր վիրավորանքները, ձնագնդի էֆեկտով կծիկը գլորվում է. կողմերից ոչ մեկը չունի վերջակետի ուժ ու ցանկություն: Իրենց ընդդիմադիր անվանածները կրկնում են իշխանության վարքականոնը՝ ասելիքի հիմնավորման փոխարեն արագ փոխադրվելով դեմագոգիայի ու պոպուլիզմի դաշտ:
Իրականում այս կոնֆլիկտը ցույց է տալիս, թե ինչ եղավ, երբ իշխանության պոպուլիզմը բախվեց ընդդիմության ավելի մեծ պոպուլիզմին: Կամ՝ ինչպես է ԼՀԿ-ն ինքն իրեն հռչակում իշխանություն:
3. Փաստացի՝ Հայաստանում կառավարման ճգնաժամը, որ դեռ կառավարության կառուցվածքի հրապարակման ժամանակ էր ուրվագծվել, բղավում է իր մասին, բայց բոլորը ձևանում են խուլ ու կույր, փոխարենը շատախոսում են սեփական խնդիրների մասին: Մեղմ ասած՝ աբսուրդ է, որ իշխանությունը վարչապետի դեմքով խոսում է անպաշտպանության մասին, իշխանությունը, որը կոչված է պաշտպանել պետությունն ու ժողովրդին, ինքնախոստովանական ցուցմունք է տալիս իր անզորության մասին: Միայն՝ առաջին հայացքից: Իրականում՝ իշխանությունը մեղադրանք է ներկայացնում բոլորին՝ հանրությանը, քաղաքական ուժերին, անգամ կորոնավարակին, բայց չի ցանկանում հայելուն նայել:
Համարենք, որ ՔՊ-ԼՀԿ բախումները, համաժանակյա ներողություն-մեղադրանքների տարափը՝ մանդատ վայր դնելու ու չդնելու, նոր լայվերի ու ասուլիսների շարանը շուտով կավարտվի: Համարենք, որ երկուստեք կհասկանան, որ հայտնվել են օտար խաղերի մեջ ու կվերադառնան բանականության դաշտ: Համարենք, որ հաջորդ ընտրություններում ընտրողը այնքան գիտակից կլինի, որ ամնեզիայի պոռթկումներ չի ապրի, ու դեֆակտո գնահատական կտա իր ընտրած ու չընտրած կուսակցությունների աշխատանքին, և կանի ոչ թե պահի թելադրանքով, այլ մտածված ընտրություն: Լավատես լինենք:
Լավատեսության մասին. ԱԺ-ն, այնուամենայնիվ, լավատեսության դռները փակում է:
Նոր ապացույցը դարձավ ՄԻՊ-ի զեկույցի քննարկումը: ՔՊ պատգամավորների որոշակի մասը իր պատվո խնդիրը համարեց բեմադրել անցած ուրբաթ ԱԺ-ում վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը տարբեր վարիացիաներով՝ ով ինչքան կարողացավ՝ իր ունակությունների սահմաններում: Եվ ի հայտ բերեց այդ սահմանների սահմանափակությունը: Հավարտ պարզվեց, որ գործող ԱԺ-ն նախ չի տիրապետում գործող օրենսդրությանը՝ սկսած Սահմանադրությունից, հետո ցանկացած հարց պատրաստ է ծառայեցնել օրվա քաղաքական խնդրի սպասարկմանը:
Ի վերջո՝ պարզվեց, որ Հայաստանում սկսվել է «Նոր Հայաստան, նոր ՄԻՊ» գործողությունը: Պատճառներ չկան, կա երկաթյա տրամաբանություն՝ հեղափոխություն է եղել, ուրեմն ամեն ինչ պիտի ՀԵՂԱՓՈԽՎԻ: Փաստացի՝ ԱԺ նիստերի դահլիճում քչերին էր հետաքրքրում ՄԻՊ-ի զեկույցի ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ, պատգամավորներն ունեին իրենց ասելիքը Արման Թաթոյանին: Ասացին ու գնացին տուն: Ինչու՞:
Նրանց չե՞ն հետաքրքրում մարդու իրավունքների պաշտպանության վիճակը, խնդիրները, արվածը, անելիքը: Չե՞ն ուզում իրենց խնդիրները տեսնել՝ օրենսդրության բարելավմամբ աջակցել: Փաստացի՝ ոչ: Նրանք ուզում են, որ ՄԻՊ-ը պաշտպանի միայն ու միայն իրենց իրավունքները, դատապարտի որևէ «ոտնձգություն» իրենց անձի ու գործի նկատմամբ, եթե անգամ ոտնձգությունն արտահայտվել է սեփական կարծիքի տեսքով: Եթե ոչ, պատրաստ են անբավարար գնահատել ՄԻՊ-ի աշխատանքը: Թերևս ոչ ոք չէր սպասում Արման Թաթոյանի կտրուկ արձագանքին. «Չհամարձակվեք մյուս անգամ Ձեր ձայնը բարձրացնել ինձ վրա, չփորձեք իշխանական դիրքերից խոսել Հայաստանի մարդու իրավունքների պաշտպանի հետ և մյուս անգամ չփորձեք սպառնալ պաշտպանին»:
Իմա՝ մարդու իրավունքների պաշտպանը խորհրդարանում ստիպված էր պաշտպանել ՄԻՊ-ի ինստիտուտը, ու դա աբսուրդ է, եթե Հայաստանը ժողովրդավարության բաստիոն է: ՈՒ այդ բաստիոնում ԱԺ նախագահն ընդամենը ասում է. «Որպես Աժ նախագահ՝ ես անթույլատրելի եմ համարում Ձեր, թույլ տվեք ասել, անհանդուրժող վերաբերմունքը պատգամավորներից մեկի կամ մի քանիսի դիտարկումների ու ելույթի նկատմամբ»: Երկակի ստանդարտի դասական օրինակ:
Արման Թաթոյանի անձը չէ խնդիրը, ոչ էլ նրա պրոֆեսիոնալիզմը, որ ընդունվում ու գնահատվում է միջազգային կառույցներում, խնդիրը բոլոր պաշտոններում ՅՈՒՐԱՅԻՆ ունենալն է: Ասենք՝ Սուրեն Գրիգորյանին, կամ՝ Նիկոլայ Բաղդասարյանին, կամ՝ Վաղարշակ Հակոբյանին: Միայն այդ դեպքում 2021-ին ԱԺ-ում ՄԻՊ-ի հերթական զեկույցին ՔՊ-ից ոչ ոք «անբավարար» գնահատական չի տա: Սա միակ առաջնային մանդատ ունեցող կառույցի՝ ԱԺ-ի դեգրադացիայի բացահայտ դրսևորում է»,-գրում է թերթը:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում։