Դավիթ Խաժակյանի հետկանչը եւ իշխանությունների իրական դեմքը
Քննադատություն, այլակարծություն, ընդդիմություն այս իշխանությունը չի հանդուրժում: Արդեն որերոդ անգամ համոզվում ենք, որ գործ ունենք մի իշխանության հետ, որը հնարավոր բոլոր միջոցներով փորձում է հաստատել մի իրականություն, որտեղ բոլորը հավասար են օրենքի առաջ, բայց ոմանք ավելի հավասար են:
Այսօր, երբ պարզ դարձավ, որ Երեւանի ավագանու «Լույս» խմբակցության անդամ Դավիթ Խաժակյանն այլեւս այնտեղ չի լինելու, երբ լսեցինք Էդմոն Մարուքյանի 1930-ականների ոճով ունեցած ելույթը, ավելի ու ավելի համոզվեցինք, որ Հայաստանը հեչ լավ ժամանակներ չի ապրում:
Դավիթ Խաժակյանն ընդամենը բացահայտել էր ԿամԱԶ-ների հետ կապված խայտառակ պատմությունը, ընդամենը ուսումնասիրում էր քաղաքապետարանի անհասկանալի ծախսերը, մուտքերն ու ելքերը: Սա բավական էր, որ Էդմոն Մարուքյանը հայտարարի, թե բա նամակներ ենք ստանում, թե բա մնա, որ ինչ անի կամ մենք պետք է պատասխանատու լինենք:
Սրա փոխարեն նա կարող էր ասել՝ մեզ խնդրեցին, որ ավագանին ազատենք Դավիթ Խաժակյանի ներկայությունից: Այլ հարց է, թե ինչու Մարուքյանը որոշեց ի կատար ածել այդ խնդրանքը, այլ հարց է, թե ինչ ազդեցություն այն կունենա Մարուքյանի դասական կուսակցության վրա այս ամենը, հիմա պարզն այն է, որ նախկին որեւէ այլ իշխանության ժամանակ նման բան չէր եղել:
Եւ այնուամենայնիվ սա առաջին հերթին ոչ թե Մարուքյան Էդմոնի եւ նրա կուսակցության, այլ գործող իշխանությունների պարտությունն է: Ընդդիմություն անգամ մեկ ընդդիմադիր գործիչ չհանդուրժող իշխանությունը թույլ է, բայց կարճ ժամանակահատվածում վտանգավոր պետության համար:
Գուցե այս պատմությունը շատերին հուշի, թե իրականում իշխանություններն ինչպես են «պայքարում» կոռուպցիայի դեմ: Գուցե այս պատմությունը հանրությանը վերջապես հուշի, հասկացնի, որ մեկ կամ երկու հոգու կեղծ ցուցմունքով այս կամ այն իրենց համար անցանկալի մարդկանց դեմ քրեական գործերի հարուցումը, այս կամ այն մարդուն ապօրինաբար ազատությունից զրկելը ոչ թե պայքար է կոռուպցիայի դեմ, այլ պայքար լիակատար ավտորիտարիզմ հաստատելու համար:
Գեղամ Նազարյան
Top-News.am