Ինչո՞ւ հենց դեկտեմբերին կամ շտապողականության պատճառները
Նիկոլ Փաշինյանի եւ Գագիկ Ծառուկյանի միջեւ ստորագրված հուշագրից, ՀՅԴ-Ավինյան հանդիպումից եւ դրան հետեւած հայտարարություններից հետո, արդեն իսկ պարզ է, որ ՀՀԿ-ն այլեւս չի կարող խանգարել արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններն այս տարվա դեկտեմբերին անցկացնելու Նիկոլ Փաշինյանի ցանկությանը:
Այսպիսով, արտահերթ ընտրությունները կանցկացվեն երկու, լավագույն դեպքում երկու ամիս երկու շաբաթ հետո: Ակնհայտ է, որ այս գերկարճ ժամանակահատվածը քաղաքական ուժերի գերակշիռ մասին, բացառությամբ երկու, երեք ուժի թույլ չի տա նորմալ պատրաստվել համապետական ընտրություններին:
Դեկտեմբերին, մի շարք հասկանալի պատճառներով, գրեթե անհնար կլինի ուղիղ շփումներն ընտրողների հետ:
Ահա սա է իրականությունը: Իսկ ինչո՞ւ դեկտեմբերին, եւ ոչ թե մայիսին կամ սեպտեմբերին: Նիկոլ Փաշինյանի կողմնակիցներն ասում են, թե օր առաջ պետք է ազատվել հանրային տրամադրությունները չարտահայտող եւ կառավարության ձեռքերը կապող խորհրդարանից:
Նրանք, ովքեր վստահում եւ աջակցում են վարչապետին, համոզված են, որ վերջին ամիսներին որեւէ ներդրում կամ տնտեսական առաջընթաց չարձանագրվեց բացառապես խորհրդարանի պատճառով:
Իրականում, առողջ տրամաբանությունը հուշում է, որ խորհրդարանը, որը գրեթե պարտավորվել էր ոչ մի կերպ չխոչընդոտել կառավարության գործունեությանը եւ անգամ աջակցել, չէր կարող չգրանցված առաջընթացի պատճառ դառնալ:
Ստացվում է, որ այս խորհրդարանից ազատվելու այլ, ավելի լուրջ պատճառ կա, որի մասին այսօր որեւէ մեկը չի խոսում: Բացի այդ բանականության ձայնը, որ այս դեռ հնչում է կամ լեռեցվում է կամ արժանի ուշադրության չի դարձվում:
Առավել քան պարզ է, որ դեկտեմբերին արտահերթ խորհրդարանական խորհրդարանական ընտրություններ անցկացնեու դեպքում կունենանք թուրքմենական, ադրբեջանական կամ ղազախական խորհրդարան, որտեղ ընդդիմություն, որպես այդպիսին չի էլ լինելու: Ի՞նչ է շահելու մեր երկիրն այս խորհրդարանից՝ ոչինչ:
Սուպերմոնոլիտ իշխանությունը դեռ որեւէ երկրի որեւէ օգուտ չի բերել, հատկապես այն երկրներում, որոնք «սեւ» ոսկի չունեն:
Դեկտեմբերյան ընտրուրթյուններից շատ չանցած մենք ունենալու ենք մի խորհրդարան, որն արդեն հանրային տրամադրությունները չի արտահայտելու: Դեկտեմբերյան ընտրություններից հետո աստիճանաբար բոլորը տեսնելու են, որ ոչ տնտեսության վիճակն է բարելավվում, ոչ գազի եւ էլէներգիայի գներն են իջնում, ոչ կենսաթոշակներն են ավելանում, եւ սկսվելու են դժգոհությունները, իսկ կառավարությունը եւ արդեն խորհրդարանը ձախողումների համար մեղադրելու է Ձնագնդիին եւ սկսվելու է նրա եւ նրա համախոհների, կարճ ասած՝ վնասարարների որոնումները եւ ձերբակալությունները:
Իսկ թե ինչ կստացվի այս ամենի արդյունքում, պարզ է, ցավոք, այսօր դեռ հսկայական դերակատարում ունեն այն ուժերն ու խմբերը, որոնց համար գերակա է ոչ թե պետության, այլ իրենց եւ իրենց նեղ թիմի շահերը:
Հակոբ Ասատրյան
Top-News.am