Արդյո՞ք վտանգ չենք տեսնում, որ կստանանք ավելի հնազանդ խորհրդարան
Ես հակահեղափոխական չեմ: Ավելին, չեմ հասկանում հակահեղափոխական բառի այսօրվա իմաստը: Մեծ հաշվով, չեմ հասկանում նաեւ այդ բառի այդքան հաճախակի օգտագործման պատճառները, բայց ուզում եմ հասկանալ այն հիմնական փաստարկները, որոնք բերվում են, երբ խոսքը վերաբերում է արտահերթ ընտրությունները շուտ անցկացնելուն:
Եթե «սրանք ինչքան շուտ հեռանան` էնքան լավ» արտահայտությունը էմոցիոնալ զանգվածի համար ընդունելի է, ապա շատ-շատերի համար անհասկանալի է: Ընդ որում, ոչ թե նրա համար, որ այդ շատ-շատերը գոհ են վիճակից եւ ուզում են այդպես շարունակվի, եւ ոչ էլ նրա համար, որ հակահեղափոխական են, այլ ուզում են հասկանալ, թե այսքան շտապելը ինչի համար է, եւ արդյոք այլ նպատակներ չկան:
Ինչո՞ւ ենք շտապում այնքան, որ ուզում են առանց ընտրական օրենսգրքի պատշաճ քննարկման եւ պրոֆեսիոնալ փորձագիտական գնահատականների (օրինակ` Վենետիկի հանձնաժողով), գնալ ԱԺ արտահերթ ընտրությունների:
Կարծում եմ, կառավարման խորհրդարանական համակարգի պարագայում, իշխանության ամենակարեւոր մարմնի լուծարումը եւ շուտափույթ ընտրությունների գնալու որոշումը ավելի պատճառաբանված պետք է լինի եւ առանց էմոցիաների:
Իմ համար անհասկանալի են բազմաթիվ վերլուծություններն այն մասին, որ մայիսին Նիկոլ Փաշինյանի վարկանիշը այսօրվանը չի լինի եւ հնարավոր է արդեն չկարողանա հաղթել: Հետեւաբար պետք է շտապել:
Սա շատ լուրջ փաստարկ է եւ լուրջ անհանգստացնող: Եթե գործող իշխանությունը, Նիկոլ Փաշինյանը չորս-հինգ ամսվա ընթացքում այնպիսի քայլեր են անելու կամ այնպիսի կարեւոր բաներում թերանալու են, որ վարկանիշի այդքան անկում է տեղի ունենալու, ապա երկրի եւ մեր համար խիստ վտանգավոր իրավիճակ է ստեղծվելու: Այդ դեպքում ո՞ւր ենք շտապում: Գուցե նախ լսենք, թե դեպի ուր ենք գնալու, տարբեր կոնկրետ ոլորտների վերաբերյալ ինչ ծրագրեր եւ պատկերացումներ կան:
Հաճախակի բարձր մակարդակով հայտարարություններ են հնչում, որ Ազգային Ժողովի կազմը պետք է փոխվի, որովհետեւ դրանից հետո այլ երկրներից բազմաթիվ ներդրումներ են գալու Հայաստան:
Փաստարկը շատ լուրջ է, չնայած այնքան էլ հասկանալի չէ, թե ինչու հիմա չեն գալիս: Եթե դա իրոք այդպես է, ապա իսկապես արժի ընտրությունները շուտ անցկացնել: Բայց դա պետք է համոզիչ լինի իրականանալիության տեսակետից, որովհետեւ անհասկանալի է, թե ինչու մինչ այժմ հասարակությունը տեղյակ չէ, թե ովքեր են այդ ներդրողները, որ երկրներից են, որ ոլորտներում են կատարելու այդ ներդրումները եւ ինչ ծավալներով:
Ինչու չի հայտարարվում, թե երբ տեղի ունեցան բանակցությունները դրանց շուրջ: Եվ ընդհանրապես, արդյոք կան կոնկրետ պայմանավորվածություններ, թե ներդրողների առկայությունը հիմնված է զուտ տրամաբանական ենթադրությունների վրա:
Այլ երկրներում հայկական համայնքի հետ հանդիպումների ընթացքում ներդրումների վերաբերյալ ընդհանուր բնույթի հայտարարություններ միշտ են լինում, սակայն որպես կանոն, դրանք հայտարարության մակարդակով էլ մնում են: Կարծում եմ ավելի հեշտ եւ արդյունավետ է այս ամենի մասին պարզ խոսել մարդկանց հետ:
Եթե դեկտեմբերին անցկացնում ենք ընտրություններ, ապա պարզ է, որ պատկերը նույնն է լինում, ինչ Երեւանի ավագանու ընտրությունների դեպքում:
Արդյո՞ք վտանգ չենք տեսնում, որ կունենանք նույնքան կամ նույնիսկ ավելի «հնազանդ» Ազգային Ժողով, քան նախորդ իշխանությունների ժամանակ: Քաղաքական մենաշնորհը իշխանության համակարգում հակակշիռներ չի ձեւավորում: Իսկ ընդիմության բացակայությունը, ինչն անխուսափելի է այս դեպքում, նույնքան վտանգավոր է, որքան վատ իշխանությունը: Դա կարճ ժամանակ անց վտանգավոր հետեւանքներ է ունենում:
Չխաբվենք սահմանադրությամբ ընդիմությանը տրվելիք բոնուսին: Այդպիսի ընդիմությունը համապատասխան քանակով համակիրներ հասարակության մեջ չի ունենում: Հետեւաբար որեւէ ազդեցություն չի ունենում:
Իսկ մեզ կմնա կարճ ժամանակ անց դժգոհել, թե այս ինչ է կատարվում:
Աշոտ Սահակյան
Top-News.am