Իսկ ո՞վ է Արմեն Ամիրյանը
Երբ ՀՀ մշակույթի նախարար նշանակվեց Արմեն Ամիրյանը, քիչ չէին նրանք, ովքեր նրա հետ որոշ հույսեր էին կապում, ավելին, անգամ համոզված էին, որ նա կկարողանա բարեփոխել համակարգը: Հետաքրքիրն այն է, որ լավատեսության միակ հիմքը նրա պուպուշ լինելն էր եւ մանկական ժպիտը:
Իսկ իրականում մենք գիտեի՞նք, թե ինչ հայացքներ ունի Արմեն Ամիրյանը: Ճիշտն ասենք, ինքներս մեզ չխաբենք՝ նրա հայացքներին մենք չէինք կարող ծանոթ լինել: Բանն այն է, որ Արմեն Ամիրյանը երբեք իր տեսակետն այս կամ այն հարցի վերաբերյալ չի արտահայտել, ավելին, քաղաքական գործիչ չի եղել:
Խոստովանենք, որ այսօր կառավարությունում, եզակի բացառություններով, պատահական եւ քաղաքականությունից ու Հայաստանում տեղի ունեցած անցուդարձից հեռու կանգնած մարդիկ են: Նրանք հայտնվեցին կառավարությունում, երբ մենք չգիտեինք, թե ովքեր են նրանք եւ ինչ պատկերացումներ ունեն երկրի զարգացման վերաբերյալ, իրենց ղեկավարած ոլորտի վերաբերյալ: Բացառություն չէ Արմեն Ամիրյանը:
Հիմնվելով միայն նրա պուպուշիկ լինելու, նույնիսկ համեմատաբար երիտասարդ լինելու վրա, ոմանք վստահ էին, որ ինչ-ինչ, բայց նա արգելելու, փակելու, վերահսկելու, ճնշելու հետ որեւէ կապ չի կարող լինել:
Հավանաբար նման լավատեսության հիմքն այն էր, որ նա մանկական հաղորդում է վարել եւ ժպտացել երեխաներին, գովելով նրանց մանկական նկարները:
Արմեն Ամիրյանի ժպիտի ետեւում, պարզվում է թաքնված է խորհրդային բռնաճնշիչ պոլիտբյուրոյականը: Նա հայտարարում է, թե Հայաստանի մշակույթի նախարարության բոլոր ՊՈԱԿ-ները պարտավոր են մեկամյա կտրվածքով իրենց ցուցադրությունները համաձայնեցնել նախարարության հետ։
Նախ սկսենք նրանից, թե ինչու պետք է մշակույթի նախարարությունը ՊՈԱԿ-ներ ունենա, եւ հետո նրանք ինչու պետք է ցուցահանդեսները համաձայնեցնեն նախարարի, նախարարության հետ: Տպավորություն է, թե Արմեն Ամիրյանը մնացել է 1989 թվականում եւ այդպես էլ մուտք չի դրել անկախ եւ ազատ Հայաստան: Այս պուպուշ տղան, իրականում սովորական կոմերիտական է, որը ամեն ինչ անում է ազատ միտքը եւ խոսքը ոտնատակ տալու համար:
Մշակույթի նախարարությունը պետք է նպատակ դնի նպաստել ազատ մտքի զարգացմանը, հրաժարվի ուղղաձիգ կառավարումից, իր վրայից նետի սովետական եւ սոցիալիստական փոշին եւ կեղտը:
Մենք վերջին օրերի ընթացքում համոզվեցինք, որ բարի ժպիտով Արմեն Ամիրյանը բարեփոխիչ չէ: Ընդհակառակը, նա գրաքննիչ է բառի ամենավատ եւ զզվելի իմաստով: Նա ցուցահանդես փակող տղա է: Նա կինոփառատոնից ֆիլմ հանող տղա է: Մոտ մեկ տարի է, ինչ նախարար է, եւ չկա մեկը, որ կարող է մատնացույց անել մի դրական տեղաշարժ, մի ռեֆորմիկ նրա ղեկավարած ոլորտում:
Ի՞նչ արեցին տաղանդավոր, շնորհալի ստեղծագործողներին աջակցելու, ոգեւորելու համար՝ ոչինչ: Եւ այս մտածողությամբ ոչինչ էլ չեն անելու: Պուպուշ տղաներով ռեֆորմներ չեն իրականացվում:
Եւ նրանք, ովքեր հույս ունեին, որ Արմեն Ամիրյանի նշանակմամբ ոլորտը կապակենտրոնացվի, կազատականացվի, պետք է խոստովանեն, որ սխալվել են: Այս տղան սովորական կոմերիտական, ավելի ճիշտ կոմսոմոլ է:
Արսեն Գրիգորյան